Ιδιότυπο καθεστώς αιχμαλωσίας της Αθήνας από το Φανάρι

Ιδιότυπο καθεστώς αιχμαλωσίας της Αθήνας από το Φανάρι

Τα μύχια σχέδια και η άνευ όρων αποδοχή τους από τον «Αρχιεπίσκοπο του άστεως των Αθηνών» Ιερώνυμο

«Η χορηγία της διοικητικής αυτοκεφαλίας και αυτοτελείας, δεν εκριζώνει την κληματίδα εκ της πρωτογενούς αμπέλου, ούτε παραχαράσσει όρια τεθέντα κατά τας Οικουμενικάς Συνόδους και συμφωνηθέντα υπό των πατέρων της Εκκλησίας. Προς τούτο και ό,τι "άτακτα" βλαστάνει εκ της αμπέλου της Εκκλησίας ως "λαίμαργος παραφυάς", θεωρείται επιβλαβές βλάστημα και ως "μη ποιούν καρπόν καλόν, κόπτεται και εις πυρ βάλλεται».
Τα ανωτέρω προσεκτικά διατυπωμένα λόγια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην ομιλία του κατά το συλλείτουργο με τον «Αρχιεπίσκοπο του άστεως των Αθηνών» όπως αποκάλεσε τον κ. Ιερώνυμο σηματοδοτούν μια σειρά πολλαπλών αλλαγών που στην ουσία αποτελούν την αφετηρία μιας μεγάλης περιπέτειας στην οποία εξ ανάγκης φαίνεται να εισέρχεται «ελέω Κωνσταντινουπόλεως» η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος.

Ο στόχος μάλιστα, όπως αναφέρουν εκκλησιαστικοί κύκλοι της νέας αυτής πορείας, που ήδη όπως διαπιστώνεται χαράσσεται μονομερώς από το Φανάρι για λογαριασμό της Αθήνας δεν αποβλέπει στην πνευματική αναβάθμιση ούτε στον προσδοκούμενο επανευαγγελισμό των πιστών αλλά στην αποδοχή μιας έμμεσης αρχικά διοικητικής υποτέλειας στη βάση της επαναφοράς της σχέσης του ραγιά με το δυνάστη Οθωμανό.
Και η διοικητική τούτη υποτέλεια αν και εκ πρώτης όψεως αποβλέπει στην σταδιακή αποδυνάμωση του τόμου του 1850 περί της Αυτοκεφαλίας μέσα από τη σταδιακή ρήξη της ευεργετικής όπως αποδείχθηκε για το Έθνος σχέσης Εκκλησίας –Πολιτείας εν τούτοις εμπεριέχει τον κίνδυνο μεταβολής της μακραίωνης παράδοσης του Σεπτού Κέντρου της Ορθοδοξίας μας, η οποία είχε ως βάση την αρχή της ανιδιοτελούς διακονίας και ευαγγελικής προσφοράς... Και η αρχή αυτή καθιστούσε το Πατριαρχείο ως τροφό και Μητέρα Εκκλησία του Γένους και όχι μόνο προσδίδοντας μια ουράνια δυναμική και ένα μη αμφισβητούμενο κύρος που λειτουργούσε ως πέπλο προστασίας στο διάβα των αιώνων. Σ’ αυτήν ακριβώς την αρχή βασίστηκε η διάδοση του χριστιανισμού στους Σλάβους και τους Ρώσους, στους Αρμενίους και τους Γεωργιανούς.
Με βάση αυτή την ευλογημένη αρχή το μαρτύριο μετατρεπόταν σε ομολογία και μαρτυρία και λειτουργούσε ευεργετικά στη ζωή των πιστών.

Ο διακονικός αυτός ρόλος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως ωστόσο φαίνεται ξεκάθαρα πλέον πως μεταβλήθηκε σταδιακά εδώ και ένα αιώνα σε μητριαρχικό, κυριαρχικό, απόλυτο, κοσμικό, οικουμενιστικό ρόλο. Και αυτό δικαιολογεί την ολοφάνερη σύμφωνα με εκκλησιαστικούς κύκλους κενοδοξία και την ανεξέλεγκτη τάση αρχομανίας. Το τελευταίο φαρισαϊκό επί το πλείστον γνώρισμα δικαιολογείται με την επιστράτευση της πρωτοκαθεδρίας. Και εκφράζεται με την επανάκτηση δικαιοδοσιών που εκλαμβάνονται κυρίως ως κοσμικού αυτοκρατορικού τύπου ανακτήσεις εδαφών και όχι ως αύξηση της διακονικής απωλεσθείσας ως διαπιστώνεται ένθεης ευλογημένης ανιδιοτελούς συμπεριφοράς.

Υπό το πρίσμα αυτό η κουρασμένη και αποκομμένη από τον τριαδικό Θεό γηραιά Ήπειρος με την Ενωμένη πλέον Ευρώπη λογίζεται πλέον όχι ως πεδίο νέας αποστολικής δράσης και διάδοσης του ευαγγελικού λόγου όπως ακριβώς τον βίωσε και συνεχίζει να τον βιώνει η Ορθοδοξία αλλά ως πεδίο εκκλησιαστικο -πολιτικής ισχύος και προβολής και αναγνώρισης κοσμικής με την εξασφάλιση βαρύγδουπων ανούσιων τίτλων. Αντίληψη που ταυτίζεται απολύτως με την αποτυχημένη δράση της αιρετικής και αποτυχημένης σήμερα πορείας της Ρωμαιοκαθολικής –Παπικής Εκκλησίας του ενός ανδρός που ουσιαστικά έσπρωξε την Ευρώπη στην αθεΐα και στην αποδοχή μιας χαλαρής σχέσης του χριστιανού με τον τριαδικό Θεό.
Μια τέτοια στροφή μάλιστα προς την Ευρώπη εκ μέρους του Φαναρίου καθίσταται επιτακτική ανάγκη λόγω της βεβαίας απώλειας της άμεσης επιρροής του στην Ορθόδοξη Εκκλησία των ΗΠΑ. Γιατί ως «απώλεια» νοείται για το Πατριαρχείο η ασφυκτική πίεση που ασκείται για χορήγηση Αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής... Ως εκ τούτου η ένθερμη υποστήριξη από το Φανάρι της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. πέραν της λειτουργικής διευκόλυνσης που θα παρέχει στο Πατριαρχείο στην ουσία αποτελεί τη βάση για την επίτευξη του ευρωπαϊκού κοσμικού –οικουμενιστικού στόχου του. Γιατί το ενδεχόμενο της χορήγησης Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία των ΗΠΑ επιβάλλει για οικονομικούς κυρίως λόγους και όχι για πνευματικούς την αναπροσαρμογή της όλης εκκλησιαστικής πολιτικής του Πατριαρχείου.

Γι’ αυτό και η επαναφορά της διοίκησης των επαρχιών που είχε στην Ελλάδα και η επιστροφή των προνομίων που είχε επί Οθωμανικής περιόδου αποτελεί πλέον μονόδρομος και ανάγκη της νέας εκκλησιαστικής πολιτικής. Η επανάκτηση άλλωστε των επαρχιών τούτων από την Κωνσταντινούπολη λογίζεται κυρίως ως γεωμετρική αύξηση των εσόδων του και μάλιστα σε νόμισμα πολύ πιο ισχυρό πλέον, όπως είναι το ευρώ έναντι του δολαρίου... Και αυτό σημαίνει για τους παροικούντες εν Φαναρίω συνέχιση της μη προσδοκόμενης ευρωστίας ειδικά των τελευταίων δύο δεκαετιών κυρίως λόγω των εξ Αμερικής κονδυλίων των ομογενών που αντήλλασσαν τον τίτλο του άρχοντα με πακτωλούς δολαρίων...

Ως φυσικό λοιπόν επακόλουθο ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος να απαιτήσει «εδώ και τώρα» την εξαργύρωση της μακραίωνης φιλίας που φρόντιζε να διατηρεί με τον χαμηλών τόνων Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο από το καιρό που ο τελευταίος υπηρετούσε ακόμη ως Μητροπολίτης Θηβών και «συνδιοικητής», όπως τον αποκάλεσε ο Πατριάρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος!!!

Και όπως άφησε να εννοηθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο με το διεθνές πλέον κύρος του που ενισχύεται μέσα από παγκόσμιες δήθεν τιμητικές αναγνωρίσεις (βλ. πράσινος Πατριάρχης, ισχυρός άνδρας κατά το περιοδικό ΤΙΜΕ κ. ά.) αλλά και εκ της αγαστής πολιτικής αμιγώς σχέσης του με το Λευκό Οίκο και την «υπερδύναμη» υπό την κοσμική φυσικά αντίληψη Αμερική δεν θα διστάσει να αμφισβητήσει νόμους, πράξεις και αποφάσεις ανωτάτων ελληνικών θεσμικών πολιτειακών οργάνων προκειμένου να πετύχει τον στόχο του, επιστρατεύοντας και επικαλούμενο ιερούς κανόνες και Οικουμενικές Συνόδους!

Αυτός ήταν και ο λόγος της έμμεσης απόρριψης νόμων διατάξεων και τροποιητικών πράξεων και αποφάσεων της Πολιτείας προσθετικών ή αφαιρετικών που έπονται του Πατριαρχικού τόμου του 1850 και της Πατριαρχικής Πράξεως του 1928 μέσα στο πλαίσιο της αρχής συναλληλίας που διέπει τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας μέχρι σήμερα...
Η στρατηγική προσέγγισης εξάλλου ισχυρών Ελλήνων ανδρών παντός είδους εκτελεστικής εξουσίας ακόμη και με την αλόγιστη ως αποδεικνύεται χορήγηση άτυπων τίτλων τιμής (άρχοντες) απέβλεπε σύμφωνα με εκκλησιαστικούς παράγοντες στην εξουδετέρωση κάθε μορφής αντίδρασης. Έτσι, ο κατάλογος των φίλων του Πατριαρχείου πλέον συμπεριλαμβάνει από τραγουδιστές μέχρι δικαστικούς, από ποδοσφαιριστές μέχρι πολιτικούς, από καλαθοσφαιριστές μέχρι εφοπλιστές, από απλούς μοναχούς και ιεροψάλτες μέχρι ανυποψίαστους Επισκόπους και Μητροπολίτες... Ο υψηλός τίτλος του «άρχοντα» και η ψευδαίσθηση μιας προνομιακής μεταχείρισης αφόπλιζε με περίτεχνο φαναριώτικο τρόπο τις προσωπικότητες εκείνες που θα μπορούσαν να διαφωνήσουν ή να ασκήσουν κριτική σε ένα κοσμικά ενδεδυμένο σήμερα παραπαίοντα θεσμό του γένους μας.

Εκ των ανωτέρω μη αμφισβητούμενων πλέον γεγονότων η επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο δύναται να εκληφθεί και ως εκ του ασφαλούς αρχή για επιστροφή σε θέσμια και όρους που ίσχυαν προ του 1850 με την έμμεση αποδοχή μιας χαλαρής συνδιοίκησης που επαναφέρει στο προσκήνιο προνόμια που είχε το Πατριαρχείο κατά την περίοδο της σκλαβιάς, δηλαδή επί της Οθωμανικής εποχής. Συνδιοίκηση που θα επιβάλλει πλέον στην Πολιτεία και στην Εκκλησία της Ελλάδος τον δεσμευτικό όρο της εγκρίσεως των νόμων που θα αφορούν την Εκκλησία της Ελλάδος από την Κωνσταντινούπολη. Στην ουσία καθιερώνεται ένας ιδιότυπο καθεστώς αιχμαλωσίας και υποτέλειας στην ήδη κουτσουρεμένη Αυτοκεφαλία, κάτι το οποίο χαρακτηρίζεται ανεπίτρεπτο από τους εκκλησιαστικούς ανώτατους παράγοντες. Και γι’ αυτό οι αντιδράσεις μέσα στις Ιεραρχία από τους λιγοστούς πλέον τολμηρούς Ιεράρχες –μη εκφραστές της πολιτικής των λιμναζόντων υδάτων, της μουγκαμάρας, και της υποτέλειας θεωρούνται κάτι παραπάνω από βεβαίες.
Οι τυχόν πάντως διαφωνίες που θα ανακύψουν στην επιβαλλομένη εκ του Φαναρίου συνδιοίκηση θα χαρακτηρίζονται, όπως προανήγγειλε ο ίδιος ο Πατριάρχης ως «άτακτα» βλαστάρια και «λαίμαργες παραφυάδες» που θα πρέπει να «βάλλονται στο πυρ»! Δηλαδή, οι Βατικάνειες τιμωρίες με συνοπτικές διαδικασίες του ισχυρού εκκλησιαστικού ανδρός (βλ. αναβαθμισμένου νέου Οικουμενικού Πατριάρχη), που θα ενδύονται με την ψευδαίσθηση της Συνοδικότητας θα συνιστούν την μόνιμη απειλή σε όσους τυχόν θελήσουν να αμφισβητήσουν το νέο καθεστώς ομηρίας, το οποίο πειραματικά ξεκινά από την Εκκλησία της Ελλάδος.
Στόχος μάλιστα είναι, όπως εκτιμούν ανώτατοι εκκλησιαστικοί παράγοντες η εκκλησιαστική πρωτοφανής στα δρώμενα της ορθοδόξου Εκκλησίας αυτή ομηρία να επεκταθεί σ’ όλη την Ενωμένη Ευρώπη και να συμπεριλάβει ως «εκκλησιαστικές υποδιευθύνσεις» και άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε., όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Πολωνία. Με το αιτιολογικό της μίας εκκλησιαστικής κεφαλής ανάλογης αυτής της Παπικής Εκκλησίας εμμέσως επιχειρείται να θεσπιστεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία καθεστώς ανάλογου αυτού του Πάπα, πρόσθεταν οι ίδιοι παράγοντες. Πάντως τα προβλήματα τώρα μόλις αρχίζουν να αναφύονται για την δοκιμαζόμενη Εκκλησία της Ελλάδος και το άτυπο διευθυντήριο Ιεραρχών που λειτουργεί και έχει θεσπιστεί από τον νέο «μητροπολίτη του άστεως των Αθηνών» Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο....................................................................