«Βόμβα» στη δομή και τα θεμέλια της Εκκλησίας της Ελλάδος

«Βόμβα» στη δομή και τα θεμέλια της Εκκλησίας της Ελλάδος

Αποτελεί η ανακήρυξη από το Φανάρι σταυροπηγίων στα Μέγαρα και στη Σαλαμίνα

«Στην Ορθόδοξη πίστη, ως νοθεία νοείται και εκλαμβάνεται η εγωιστική εκδήλωση συμπεριφοράς, που γίνεται αιτία απομάκρυνσης από τη συχνότητα του ουρανού».

Σημαντικότατη θέση στην παρακαταθήκη που άφησε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στους μαθητές του και φίλους του και αδελφούς τους, δηλαδή σ’ όλους εμάς που θέλουμε να φέρουμε το όνομα χριστιανός είναι η άρρηκτη σύνδεση της αγάπης ανάμεσά τους. Αρετή που κατά τον Απόστολο Παύλο αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της όλης χριστιανικής βιωτής, αφού αποτελεί τη βάση σωτηρίας της ψυχής.

Στο διάβα ωστόσο, των αιώνων οι μετέπειτα χριστιανοί φέραμε τις διδαχές του Κύριου σύμφωνα με τα μέτρα μας. Πάψαμε δηλαδή να ξεχωρίζουμε στην κοινωνία και να γινόμαστε παράδειγμα προς μίμηση από την μεταξύ μας αγάπη. Νοθεύσαμε τους λόγους του Χριστού και «βολευτήκαμε» σε ένα καταστροφικό ωχαδελφισμό προκειμένου να κρατήσουμε τις καρέκλες οποιαδήποτε εξουσίας που κατά παραχώρηση του Υψίστου λάβαμε. Το γεγονός αυτό είναι φυσικό να προκαλεί τριγμούς και διχασμούς στις σχέσεις μας και να δημιουργεί τριβές και οξύνσεις. Και αυτό γιατί στην Ορθόδοξη πίστη, ως νοθεία νοείται και εκλαμβάνεται η εγωιστική εκδήλωση συμπεριφοράς, που γίνεται αιτία απομάκρυνσης από τη συχνότητα του ουρανού.

Η αρχική μικρή χαραμάδα που αφήνουμε στον δαιμονικό αυτό επηρεασμό μετατρέπεται σταδιακά σε παράθυρο και ορθάνοικτη πύλη. Έτσι, η τρωθείσα εκ της παρουσίας των δαιμόνων ψυχή γίνεται εστία μολύνσεως, που καθηλώνει τον πληγέντα σε επιδιώξεις εφήμερες και προσκολλήσεις γήινες και τιποτένιες και απομακρύνουν τον Χριστό. Προξενεί μία τύφλωση, ένα διαρκές σκοτάδι, το οποίο είναι ευδιάκριτο στα μάτια των πιστών, όσο και αν επιχειρείται από τον ασθενούντα να κρυφθεί μέσω της επιστράτευσης της καταγγελθείσας από τον Χριστό μας φαρισαϊκής υποκρισίας και συμπεριφοράς!
Αν τα ανωτέρω αφορούν λαϊκούς, απλούς πιστούς και δημιουργούν σαφώς αλγεινή εντύπωση, πόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα στις περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με ανώτατους ρασοφόρους. Εκεί τα δαιμονικά χτυπήματα είναι πιο εμφανή και οι εστίες μολύνσεως εξελίσσονται σε βαλτόνερα...
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των ιερωμένων και αντιπροσώπων του Κυρίου στη γη οφείλει να είναι η μεταξύ τους αγάπη, εκ της οποίας προέρχεται η διάκριση, η τυφλή υπακοή στο θέλημα του Θεού, η θυσία, η ολοκληρωτική προσήλωση του νου στη σωτηρία και τη βασιλεία των ουρανών, δηλαδή στον Παράδεισο. Πρέπει να λειτουργούν οι ρασοφόροι μας και να είναι ως ενσαρκωμένοι άγγελοι επί της γης ώστε να δοξολογείται αδιαλείπτως ο Θεός σε γη και ουρανό. Να ευχαριστούν εκ βάθους καρδίας ψυχή και σώματι το Θεό ημέρα και νύχτα. Να μετατραπούν σε τόπο που μονίμως θα κατοικεί το Άγιο Πνεύμα. Να ζουν με λίγα λόγια ως άγιοι.
Δυστυχώς, όμως η αγιότητα σήμερα έπαψε να αποτελεί τον διαρκή πόθο λαϊκών και ρασοφόρων. Στη θέση της εισήλθε η εφήμερη δόξα, η επιδίωξη κοινωνικής αναγνώρισης μιας εγωπαθούς προσωπικότητας, η μέθη μίας ψευδεπίγραφης ευτυχίας μέσα από τις κάθε είδους απολαύσεις και τέρψεις που επικεντρώνονται στο σώμα. Ο προσανατολισμός αυτός της ανθρωπότητας εκ των πραγμάτων εκφράζεται στην καθημερινότητα ως ασέβεια προς τον συνάνθρωπο και καταλήγει σε μία ιδιότυπη δαιμονική εχθρότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Και λέμε ιδιότυπη διότι σύμφωνα με τις διδαχές του ευαγγελίου μας ο μοναδικός εχθρός του Χριστιανού είναι ο εκπεσών Σατανάς και το τάγμα του που χρησιμοποιούν κάθε μέσον προκειμένου να αποτρέψουν τη σωτηρία και να επιφέρουν την απώλεια, μέσω της προβολής της ψευδαίσθησης ευδαιμονίας...

Το πιο τραγικό μάλιστα είναι η περιγραφόμενη εχθρότητα να παρατηρείται σε μείζονες εκκλησιαστικούς θεσμούς, και να προκαλείται από ανώτατους ρασοφόρους, που θα έπρεπε όχι μόνο να ακολουθούν κοινή γραμμή πλεύσης αλλά να αποτελούν και τρανό δείγμα γραφής μίας γνήσιας και σπάνιας σήμερα αγαπητικής ειλικρινούς σχέσης.
Δεν μπορεί δηλαδή να γίνεται το αλλαλούμ και κάθε δεσπότης να κάνει του κεφαλιού του. Ιδιαίτερα μάλιστα οι φερόμενες ως κεφαλές των τοπικών Εκκλησιών και δη ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας και ο Αρχιεπίσκοπος μας έχουν καθήκον μίας ενιαίας εν Χριστώ συνοδοιπορίας. Διότι το ενιαίο φέρνει την αγνή και άδολη συνεργασία που είναι απαραίτητη προϋπόθεση επίλυσης σοβαρών και μειζόνων εκκλησιαστικών θεμάτων.
Επ’ ουδενί λοιπόν έπρεπε ο ασθενής σήμερα γέροντας Μητροπολίτης Μεγάρων και Σαλαμίνος Βαρθολομαίος να προτείνει στο Φανάρι, να συστήσει και εκείνο να αποδεχθεί την ανακήρυξη δυό Μονών της εκκλησιαστικής περιφέρειάς του σε Σταυροπήγια Πατριαρχικά μοναστήρια εν αγνοία της προϊσταμένης του αρχής, δηλαδή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Με όλο το σεβασμό που τρέφουμε στην αρχιερωσύνη του και στο γήρας του θεωρούμε πως η ενέργεια αυτή είναι πέρα ως πέρα αδικαιολόγητη, αφού δύναται στις παρούσες συνθήκες να επιφέρει σοβαρότατα πλήγματα στην όλη δομή λειτουργίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και όχι μόνο. Τέτοιες πράξεις ούτε μπορούν να εκληφθούν ως προστατευτικές μίας καλής μοναχικής αδελφότητας από πιθανόν σκληρόκαρδες μελλοντικές επισκοπικές διοικήσεις ούτε μπορούν να θεωρηθούν ως έκφραση σεβασμού και αγάπης προς το δοκιμαζόμενο επί αιώνες Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.

Οι ιεροί κανόνες αλλά και η παράδοση έχουν προνοήσει ώστε να αποφεύγονται και να τιμωρούνται παραδειγματικά τέτοιες ενέργειες αφού ελλοχεύουν τον κίνδυνο της εκκλησιαστικής αταξίας. Η εισπήδηση σε δικαιοδοσίες αδελφής Εκκλησίας, όπως αποτελεί στην κυριολεξία η ανακήρυξη ως σταυροπήγια της Μονής Αγίας Παρασκευής, στο Μάζι της Αττικής και του Ιερού Ναού της Παναγίας Ιμβριώτισσας στη Σαλαμίνα είναι αντικανονική και παράνομη. Δύναται δε να αποτελέσει κακό προηγούμενο με απρόβλεπτες διαστάσεις. Νοείται ακόμη ως «βόμβα» που απειλεί την αρχή της Συνοδικότητας.
Φανταστείτε λοιπόν έναν δεσπότη που διαφωνεί για οιανδήποτε λόγο με την Ιερά Σύνοδο να ανακηρύττει είτε από «εκδίκηση» είτε από εκδήλωση υπερπροστασίας σταυροπήγια σε συνεννόηση με άλλες αυτοκέφαλες Εκκλησίες...

Στα αλήθεια αδυνατώ να αναλογισθώ πως είναι δυνατόν ένα πείσμα η μία μύχια επιδίωξη να υποκινεί έναν Οικουμενικό Πατριάρχη και καλό γνώστη του Κανονικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου ώστε να συναινεί σε μία παρανομία εκμεταλλευόμενος κάποιο κενό η αδράνεια στην εκκλησιαστική διοίκηση στην Ελλάδα. Θα προτιμούσα αντί της πλαγίας οδού και της ένοχης μυστικοπάθειας τις ξεκάθαρες κουβέντες, που λέει και ο σοφός λαός.
Ας βγει λοιπόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας ανοικτά να μας πει πως πιστεύει ότι η βεβιασμένη πραγματικά και επιβεβλημένη έξωθεν και από άνομα κέντρα πράξη ανακήρυξης του τόμου αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1850 δεν ήταν η πρέπουσα. Ας μας πει πως τα πέντε διαφορετικά καθεστώτα εκκλησιαστικής διοίκησης που συνυπάρχουν στην Ελλάδα (Εκκλησία Κρήτης, Μητροπόλεις Δωδεκανήσου, Νέες χώρες, Εκκλησία της Ελλάδος, Άγιο Όρος) δεν αποτελούν καλό παράδειγμα. Ας μας πει ξεκάθαρα ότι η Μητέρα Εκκλησία μας τάσσεται κατά της αυτοκεφαλίας και ας ζητήσει επισήμως να τοποθετηθούν επί του σοβαρού αυτού ζητήματος η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, ως ανώτατη εκκλησιαστική αρχή αλλά και η Πολιτεία ως συναρμόδια να αποφασίσει...
Το να κρύβεται η κεφαλή της Μητρός Εκκλησίας μας πίσω από πράξεις μικρότητας, όπως οι ανωτέρω η να επιδιώκει παρασκηνιακά την επαναφορά της Εξαρχίας ως προοίμιο της μύχιας αυτής επιδίωξης του αποτελεί στυγνό φαρισαϊσμό και προκαλεί την οργή του Κυρίου. Οι κάθε λογής εξάλλου αρχιερατικές φατρίες που δυστυχώς σήμερα καλύπτονται με το όρο του «φιλικώς» η «εχθρικώς διακειμένου» προς το Φανάρι δείχνει από όπου και να το εκλάβεις έναν εγωπαθή προσανατολισμό, γνωστό και ως δεσποτισμό η εμμονή στην κρατούσα εξουσία. Και οιανδήποτε έκφραση εγωπάθειας απομακρύνει το Άγιο Πνεύμα και λαβώνει βάναυσα τη Συνοδικότητα. Γίνεται μάλιστα αιτία υποβάθμισης του σκοπού της Εκκλησίας και εκφυλισμού της εκκλησιαστικής της διοίκησης και του αρχιερατικού αξιώματος.

Ως συνέπεια δε τούτου είναι η μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τον πάσχοντα άνθρωπο στη νοσηρή θέση μίας δαιμονίζουσας εκκλησιαστικής εξουσίας. Ο Κύριος όμως, τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα έστειλε μηνύματα τόσο στη Μητέρα Εκκλησία μας, όσο και στην Εκκλησία της Ελλάδος μέσω των οποίων ουσιαστικά εκδήλωνε την σφοδρή ανάγκη επιστροφής στο στίβο της μετανοίας. Έστειλε μηνύματα που δήλωναν ότι μισεί την πονηριά και την αταξία στην Εκκλησία Του και επιθυμεί την επαναφορά της τάξης και της υπευθυνότητας για να μπορεί ελεύθερα έτσι ένας ανήμπορος άνθρωπος να απευθύνεται στον αντιπρόσωπο του Θεού, σε κάθε δηλαδή ιερωμένο με εμπιστοσύνη και να παίρνει βοήθεια. Χρειάζεται λοιπόν αλλαγή πλεύσης και μεγάλος αγώνας ώστε όλοι οι ταγοί της Εκκλησίας μικροί και μεγάλοι σε αξιώματα και θέσεις αντί να επιδιώκουν τη βόλεψή τους να δουλεύουν για την φτωχολογιά για να έχουν έτσι την εύνοια του Κυρίου μας και να τύχουν πλουσίως των ευεργεσιών του Αγίου Πνεύματος

Συντάκτης: Σ.Ο.